در سوگ آيت الله حاج سيد مهدي روحاني

اما از آنجا كه منا و پسرانش باقي مانده بودند ، چقدر چيزهاي سخت و دشواري در جريان بود. لحظه اي در كنارش به من گفتند و آن لحظات چقدر سخت گذشت. وقتي خبر شهادت پسر را شنيد ، از نزديك فرياد كشيد و دهان خود را باز كرد تا خدا را شكر كند.

و در حالي كه او بر پيكر شهيد فرزندش در صحن مطهر حضرت اباعبدالله (ع) در كربلا نماز مي خواند ، احساس كردم روح او از بدنش خالي شده است ، اما او به دنبال پدربزرگش ، رهبر شهدا رفت. اما پاي او از درد فرسوده شده بود. او با چشماني اشكبار دعا كرد و بعد از او ما با دو اشك گريه كرديم.

و پس از آن ، پيكر فرزندش را به عنوان شهيد به سرزمين وادي السلام تقدير كرد و او را در سرزمين عشق و علاقه حماسي و بر روي زمين قلبها به بهانه اميرالم Muمنين و او قرار داد. پدران پاك ، او در خود احساس آرامش كرد و لبهاي شما را باز نكرد ، لبهاي شما فقط در ستايش خدا است.

و امروز ، هنگامي كه ناگهان در قلب ما ، پر از بي ايماني ، پرواز يك روح عظيم و آسماني ، او به سوي خالص و مهربان ترين پروردگار خود ، پدران ما ، مي شتابد تا از پسرش كه در آستانه بهشت ​​شهيد شده است ، استقبال كند.

نه ، او لحظه اي دريغ نكرد كه پرواز كند و بهشتي شود و اين جريان و رويداد چند لحظه بيشتر طول نكشيد ، هنگامي كه خود را به يك شبح تبديل كرد ، بر بقيه جهان فاني ترجيح داد.

او همچنين به سوي خداوند مهربان صعود كرد ، و من شك ندارم كه او پس از هفتاد و پنج سال زندگي پاك و روشن زندگي خود را در جهان فاني آغاز كرد.

و امروز من نيم قرن را به ياد او سپري مي كنم. خدا مي داند كه من چيزي جز خوب نمي دانم. درود بر او.